مُناجاتُ الشّاکِرین یا مناجات شکرگزاران، از مناجاتهای پانزدهگانه است که از امام سجاد (ع) نقل شده و عوامل غفلت از شکرگزاری نعمتهای خدا، عجز از شکرگزاری و نیز کوتاهی بندگان در قدردانی و شکر آنها از موضوعات این مناجات است که امام سجاد (ع)، نعمتهای مادی و معنوی را نام میبرد.
متن مناجات:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
إِلَهِی أَذْهَلَنِی عَنْ إِقَامَةِ شُکْرِکَ تَتَابُعُ طَوْلِکَ
خدایا، پیاپى آمدن کرمت، بر پا داشتن سپاست را از یاد من برد
وَ أَعْجَزَنِی عَنْ إِحْصَاءِ ثَنَائِکَ فَیْضُ فَضْلِکَ
و فراوانى بخششت مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت
وَ شَغَلَنِی عَنْ ذِکْرِ مَحَامِدِکَ تَرَادُفُ عَوَائِدِکَ
و در پى هم آمدن احسانت مرا از یاد اوصاف نیکت بازداشت
وَ أَعْیَانِی عَنْ نَشْرِ عَوَارِفِکَ تَوَالِی أَیَادِیکَ
و پشت هم رسیدن نعمتهایت مرا از گسترش خوبیهایت درمانده نمود
وَ هَذَا مَقَامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمَاءِ وَ قَابَلَهَا بِالتَّقْصِیرِ
این است جایگاه آنکه به برازندگى نعمتهاى تو و در برابر آن به کوتاهى خود اعتراف دارد و
وَ شَهِدَ عَلَى نَفْسِهِ بِالْإِهْمَالِ وَ التَّضْیِیعِ وَ أَنْتَ الرَّءُوفُ الرَّحِیمُ الْبَرُّ الْکَرِیمُ
به زیان خود به سستى در بندگى و هدر دادن نعمتها گواهى مى دهند و تویى دلجو، مهربان، نیکوکار کریم
الَّذِی لا یُخَیِّبُ قَاصِدِیهِ وَ لا یَطْرُدُ عَنْ فِنَائِهِ آمِلِیهِ بِسَاحَتِکَ تَحُطُّ رِحَالُ الرَّاجِینَ
که خواهنده اش را محروم نمى کند، و آرزومندش را از درگاهش نمى راند، به آستانت فرود مى آید بار امیدواران
وَ بِعَرْصَتِکَ تَقِفُ آمَالُ الْمُسْتَرْفِدِینَ فَلا تُقَابِلْ آمَالَنَا بِالتَّخْیِیبِ وَ الْإِیَاسِ
و در درگاه رحمت تو مى ایستد آرزوهاى عطاخواهان، پس آرزوهایمان را با محرومیت و ناامیدى روبرو مساز
وَ لا تُلْبِسْنَا سِرْبَالَ الْقُنُوطِ وَ الْإِبْلاسِ
و جامه ناامیدى و دورى از رحمت را بر ما بپوشان
إِلَهِی تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعَاظُمِ آلائِکَ شُکْرِی وَ تَضَاءَلَ فِی جَنْبِ إِکْرَامِکَ إِیَّایَ ثَنَائِی وَ نَشْرِی
خدایا در برابر بزرگى نعمتهایت سپاسم کوچک مى نماید، و در کنار اکرامت بر من ستایش و گزارشم از آن خود را پست و ناچیز نشان مى دهد
جَلَّلَتْنِی نِعَمُکَ مِنْ أَنْوَارِ الْإِیمَانِ حُلَلا وَ ضَرَبَتْ عَلَیَّ لَطَائِفُ بِرِّکَ مِنَ الْعِزِّ کِلَلا
نعمتهایت از انوار ایمان زینتهایى به من پوشاند، و لطایف نیکى ات خیمه هایى از عزت بالاى سرم افراشت
وَ قَلَّدَتْنِی مِنَنُکَ قَلائِدَ لا تُحَلُّ وَ طَوَّقَتْنِی أَطْوَاقا لا تُفَلُّ
و عطاهایت گردنبندهاى زیبنده اى به گردنم افکند که هرگز باز نشود، و طوقهایى بر من آویخت که به هیچ روى گسسته نگردد
فَآلاؤُکَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسَانِی عَنْ إِحْصَائِهَا وَ نَعْمَاؤُکَ کَثِیرَةٌ قَصُرَ فَهْمِی عَنْ إِدْرَاکِهَا
عطاهاى انبوهت زبانم را از شمردنش ناتوان ساخته، و نعمتهاى فراوانت فهمم را از دریافتشان کوتاه نموده
فَضْلا عَنِ اسْتِقْصَائِهَا فَکَیْفَ لِی بِتَحْصِیلِ الشُّکْرِ وَ شُکْرِی إِیَّاکَ یَفْتَقِرُ إِلَى شُکْرٍ
تا چه رسد به بررسى کامل آنها، سپاسگزارى ات چگونه براى من امکانپذیر است در حالى که سپاسم نسبت به تو خود نیازمند سپاسى دیگر است
فَکُلَّمَا قُلْتُ لَکَ الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَیَّ لِذَلِکَ أَنْ أَقُولَ لَکَ الْحَمْدُ
پس هر نوبت که گفتم تو را سپاس، بر من واجب شد که به خاطر آن باز بگویم تو را سپاس
إِلَهِی فَکَمَا غَذَّیْتَنَا بِلُطْفِکَ وَ رَبَّیْتَنَا بِصُنْعِکَ فَتَمِّمْ عَلَیْنَا سَوَابِغَ النِّعَمِ
خدیا همانگونه که ما را به لطف طعام دادى و با احسانت پروریدى پس نعمتهاى سرشارت را بر ما به انجام رسان
وَ ادْفَعْ عَنَّا مَکَارِهَ النِّقَمِ وَ آتِنَا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَیْنِ أَرْفَعَهَا وَ أَجَلَّهَا عَاجِلا وَ آجِلا
و ناگواریهاى ناخوشایند را از ما دور کن، و از بهره هاى هر دو جهان بالاتر و برترش را چه اینک و چه در آینده به ما عنایت کن
وَ لَکَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ بَلائِکَ وَ سُبُوغِ نَعْمَائِکَ حَمْدا یُوَافِقُ رِضَاکَ
تو را سپاس بر خوبى آزمونت و بر نعمتهاى سرشارت،سپاسى که درخور خشنودى ات باشد
وَ یَمْتَرِی الْعَظِیمَ مِنْ بِرِّکَ وَ نَدَاکَ یَا عَظِیمُ یَا کَرِیمُ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.
و خیر وجودت را به جانب ما جلب کند،اى بزرگ، اى کریم، به مهربانى ات اى مهربانترین مهربانان.
التماس دعا
منبع: http://golzarenoor.ir